تاریخچه امام زاده
بقعة این امامزاده در 5 کیلومترى غرب جادّة فرمهین، 45 کیلومترى شهر تفرش و در مجاورت روستاى زلف آباد واقع شده و به «شاهزاده احمد» معروف است.
بناى اوّلیه، مربوط به دورة ایلخانى مىباشد که در دورة صفویّه مرمّت شده و از معمارى عصر خود بهره برده است. بقعه، از دو فضاى متّصل به هم تشکیل شده و ارتفاع آن از کف تا بالاى گنبد، پانزده متر مىباشد. درِ ورودى بقعه، از جانب غرب بازمىشود که خود شامل شبستان کوچکى است که به حرم امامزاده راه مىیابد. حرم از خارج به صورت برجى مدوّر و از داخل به صورت مربّع مىباشد که با ایجاد چند طاقنما به هشت ضلعى تبدیل شده و سپس گنبد بنا بر آن استوار گردیده است. بر روى حرم، گنبد دوپوش پُرخیزى قرار دارد که اصل آن با آجر و ساروج ساخته شده و از خارج، به صورت هشت ضلعى است. پیش از این، گنبد با آجرهاى بسیار ظریف شش ضلعى و چهار ضلعى به رنگ فیروزهاى و سبز، استادانه پوشش یافته بود که متأسّفانه، بر اثر فرسایش از بین رفته و در سالهاى اخیر، با ورق استیل پولکىشکل، روکش گریده است. مرقد امامزاده در وسط حرم به ارتفاع 5/1 متر از کف بقعه و روبروى درِ ورودى و غربى قرار دارد. در گذشته، بر روى قبر، کاشىهاى آبى رنگ و فیروزهاى قرار داشت و ضریحى چوبى از آن محافظت مىکرد، که در سال 1347 هـ. ش، با یک ضریح آهنى تعویض شده و سپس همین ضریح آهنى را به بقعة امامزاده حسن افطس در روستاى اسفین منتقل کردهاند.
ضریح کنونى که از جنس آب طلا و نقره است، در سال 1372 هـ. ش، در بقعه نصب گردید و کتیبهاى در مدح امامزاده در پایین تاج، به خطّ نستعلیق، شامل اشعار و اسامى معصومین نقش بسته است.
در سال 1256 هـ. ش، به همّت یکى از خیّرین روستاى مجدآباد کهنه، بناى قدیمى مسجد همجوار، تخریب گردید و با مصالح جدید ساخته شد و اطراف درِ ورودى حرم، مجموعه کاشىکارىهاى زیبایى با کتیبة آیات قرآنى به خطّ ثلث سفید بر زمینة لاجوردى نصب شد و در ضلع جنوبى حرم نیز مسجد بزرگى اضافه گردید و ساختمان بقعه نیز مرمّت گردید.
در صحن بزرگ امامزاده، نهر آب قناتى به صورت جارى از شمال صحن وارد شده و به سمت جنوب خارج و به باغات و کشتزارهاى اطراف بقعه مىرسد. وجود درختان کهنسال، از جمله بید و سنجد در مسیر آب قنات جلوة خاصّى به محوّطة صحن بقعه داده و سایة آن بر زایران و مسافران، جاذبة فراوانى ایجاد کرده است.
به اعتقاد اهالى، امامزاده احمد از فرزندان امام موسى کاظم مىباشد. طبق اشعارى که بر روى ضریح نوشته شده، نام پدر امامزاده احمد، على و نام جدّ او احمد است؛ بنابراین، او را احمد بن على بن احمد و از نوادگان امام هفتم مىدانند.
مراسم محلّى جشن تیرگان (جشن جو و گندم)، هر ساله در اوّلین روز تابستان، در مجاورت بقعه و با حضور کشاورزان روستاهاى اطراف و سایر زایران و علاقهمندان برپا مىگردد. در عصر روز عاشورا، هیأتهاى عزادارى از فرمهین، مجدآباد و دیگر روستاها، به این بقعه مىآیند و به برپایى مراسم نوحه خوانى، زنجیرزنى و سینهزنى مىپردازند.
ظاهراً نسب شریف امامزاده احمد، با پنج واسطه به امام هفتم منتهى مىشود که از قرار ذیل است:
سیّد احمد بن ابىعلى محمّد بن احمد بن ابىالحسن على الدینورى بن موسى ابىسبحه الثانى بن ابراهیم المرتضى بن امام موسى الکاظم .
وى سیّدى جلیلالقدر، عظیمالشأن و بسیار بزرگوار بود. علماى انساب نوشتهاند، ابوالحسن على به جهت سکونت در دینور به ابوالحسن على الدینورى مشهور شد. نسل زیادى از او در دینور و جبل باقى مانده است. على، داراى چهار فرزند معقّب به اسامى ابومحمّد حسن، ابوالفضل حسین [مادر این دو تن، از سادات افطسى بود]، احمد و موسى بود که همگى از سادات جلیلالقدر موسوى در قرن سوّم و چهارم هجرى به شمار مىآمدند. برخى از مورّخان علّت مهاجرت جدّ امامزاده احمد، یعنى ابوالحسن على دینورى را به جهت فشار و ظلم متوکّل، خلیفة ملعون عبّاسى، ذکر نمودهاند. از این رو، سیّد على دینورى به منطقة دینور مهاجرت نمود و در آن جا به تبلیغ تشیّع مىپرداخت.
سیّد احمد، [جدّ امامزاده احمد] نیز در دینور سکونت داشت و در آن جا صاحب دو فرزند معقّب شد که اسامى آنان، یکى على و دیگرى محمّد بود. سیّد محمّد، فرزندى به نام سیّد احمد داشت که سیّدى باورع، زاهد و وارسته بود.
مشهور است که وى، به منطقة عراق عجم مهاجرت نمود و در تفرش که جمع کثیرى از نوادگان سیّد اسحاق بن ابراهیمالعسکرى [عموزادگان وى] سکونت داشتند، مستقر شد. وفات وى را در حدود سال 415 هـ . ق نوشتهاند.
منبع: http://shrines.blog.ir/)
قعة این امامزاده در 5 کیلومترى غرب جادّة فرمهین، 45 کیلومترى شهر تفرش و در مجاورت روستاى زلف آباد واقع شده و به «شاهزاده احمد» معروف است.
بناى اوّلیه، مربوط به دورة ایلخانى مىباشد که در دورة صفویّه مرمّت شده و از معمارى عصر خود بهره برده است. بقعه، از دو فضاى متّصل به هم تشکیل شده و ارتفاع آن از کف تا بالاى گنبد، پانزده متر مىباشد. درِ ورودى بقعه، از جانب غرب بازمىشود که خود شامل شبستان کوچکى است که به حرم امامزاده راه مىیابد. حرم از خارج به صورت برجى مدوّر و از داخل به صورت مربّع مىباشد که با ایجاد چند طاقنما به هشت ضلعى تبدیل شده و سپس گنبد بنا بر آن استوار گردیده است. بر روى حرم، گنبد دوپوش پُرخیزى قرار دارد که اصل آن با آجر و ساروج ساخته شده و از خارج، به صورت هشت ضلعى است. پیش از این، گنبد با آجرهاى بسیار ظریف شش ضلعى و چهار ضلعى به رنگ فیروزهاى و سبز، استادانه پوشش یافته بود که متأسّفانه، بر اثر فرسایش از بین رفته و در سالهاى اخیر، با ورق استیل پولکىشکل، روکش گریده است. مرقد امامزاده در وسط حرم به ارتفاع 5/1 متر از کف بقعه و روبروى درِ ورودى و غربى قرار دارد. در گذشته، بر روى قبر، کاشىهاى آبى رنگ و فیروزهاى قرار داشت و ضریحى چوبى از آن محافظت مىکرد، که در سال 1347 هـ. ش، با یک ضریح آهنى تعویض شده و سپس همین ضریح آهنى را به بقعة امامزاده حسن افطس در روستاى اسفین منتقل کردهاند.
ضریح کنونى که از جنس آب طلا و نقره است، در سال 1372 هـ. ش، در بقعه نصب گردید و کتیبهاى در مدح امامزاده در پایین تاج، به خطّ نستعلیق، شامل اشعار و اسامى معصومین نقش بسته است.
در سال 1256 هـ. ش، به همّت یکى از خیّرین روستاى مجدآباد کهنه، بناى قدیمى مسجد همجوار، تخریب گردید و با مصالح جدید ساخته شد و اطراف درِ ورودى حرم، مجموعه کاشىکارىهاى زیبایى با کتیبة آیات قرآنى به خطّ ثلث سفید بر زمینة لاجوردى نصب شد و در ضلع جنوبى حرم نیز مسجد بزرگى اضافه گردید و ساختمان بقعه نیز مرمّت گردید.
در صحن بزرگ امامزاده، نهر آب قناتى به صورت جارى از شمال صحن وارد شده و به سمت جنوب خارج و به باغات و کشتزارهاى اطراف بقعه مىرسد. وجود درختان کهنسال، از جمله بید و سنجد در مسیر آب قنات جلوة خاصّى به محوّطة صحن بقعه داده و سایة آن بر زایران و مسافران، جاذبة فراوانى ایجاد کرده است.
به اعتقاد اهالى، امامزاده احمد از فرزندان امام موسى کاظم مىباشد. طبق اشعارى که بر روى ضریح نوشته شده، نام پدر امامزاده احمد، على و نام جدّ او احمد است؛ بنابراین، او را احمد بن على بن احمد و از نوادگان امام هفتم مىدانند.
مراسم محلّى جشن تیرگان (جشن جو و گندم)، هر ساله در اوّلین روز تابستان، در مجاورت بقعه و با حضور کشاورزان روستاهاى اطراف و سایر زایران و علاقهمندان برپا مىگردد. در عصر روز عاشورا، هیأتهاى عزادارى از فرمهین، مجدآباد و دیگر روستاها، به این بقعه مىآیند و به برپایى مراسم نوحه خوانى، زنجیرزنى و سینهزنى مىپردازند.
ظاهراً نسب شریف امامزاده احمد، با پنج واسطه به امام هفتم منتهى مىشود که از قرار ذیل است:
سیّد احمد بن ابىعلى محمّد بن احمد بن ابىالحسن على الدینورى بن موسى ابىسبحه الثانى بن ابراهیم المرتضى بن امام موسى الکاظم .
وى سیّدى جلیلالقدر، عظیمالشأن و بسیار بزرگوار بود. علماى انساب نوشتهاند، ابوالحسن على به جهت سکونت در دینور به ابوالحسن على الدینورى مشهور شد. نسل زیادى از او در دینور و جبل باقى مانده است. على، داراى چهار فرزند معقّب به اسامى ابومحمّد حسن، ابوالفضل حسین [مادر این دو تن، از سادات افطسى بود]، احمد و موسى بود که همگى از سادات جلیلالقدر موسوى در قرن سوّم و چهارم هجرى به شمار مىآمدند. برخى از مورّخان علّت مهاجرت جدّ امامزاده احمد، یعنى ابوالحسن على دینورى را به جهت فشار و ظلم متوکّل، خلیفة ملعون عبّاسى، ذکر نمودهاند. از این رو، سیّد على دینورى به منطقة دینور مهاجرت نمود و در آن جا به تبلیغ تشیّع مىپرداخت.
سیّد احمد، [جدّ امامزاده احمد] نیز در دینور سکونت داشت و در آن جا صاحب دو فرزند معقّب شد که اسامى آنان، یکى على و دیگرى محمّد بود. سیّد محمّد، فرزندى به نام سیّد احمد داشت که سیّدى باورع، زاهد و وارسته بود.
مشهور است که وى، به منطقة عراق عجم مهاجرت نمود و در تفرش که جمع کثیرى از نوادگان سیّد اسحاق بن ابراهیمالعسکرى [عموزادگان وى] سکونت داشتند، مستقر شد. وفات وى را در حدود سال 415 هـ . ق نوشتهاند.
کپی برداری با ذکر منبع
بلامانع است، اما برای چاپ مطالب اجازه کتبی مالک سایت و صاحب اثر لازم
است!(مزارات ایران و جهان اسلام: http://shrines.blog.ir/)
قعة این امامزاده در 5 کیلومترى غرب جادّة فرمهین، 45 کیلومترى شهر تفرش و در مجاورت روستاى زلف آباد واقع شده و به «شاهزاده احمد» معروف است.
بناى اوّلیه، مربوط به دورة ایلخانى مىباشد که در دورة صفویّه مرمّت شده و از معمارى عصر خود بهره برده است. بقعه، از دو فضاى متّصل به هم تشکیل شده و ارتفاع آن از کف تا بالاى گنبد، پانزده متر مىباشد. درِ ورودى بقعه، از جانب غرب بازمىشود که خود شامل شبستان کوچکى است که به حرم امامزاده راه مىیابد. حرم از خارج به صورت برجى مدوّر و از داخل به صورت مربّع مىباشد که با ایجاد چند طاقنما به هشت ضلعى تبدیل شده و سپس گنبد بنا بر آن استوار گردیده است. بر روى حرم، گنبد دوپوش پُرخیزى قرار دارد که اصل آن با آجر و ساروج ساخته شده و از خارج، به صورت هشت ضلعى است. پیش از این، گنبد با آجرهاى بسیار ظریف شش ضلعى و چهار ضلعى به رنگ فیروزهاى و سبز، استادانه پوشش یافته بود که متأسّفانه، بر اثر فرسایش از بین رفته و در سالهاى اخیر، با ورق استیل پولکىشکل، روکش گریده است. مرقد امامزاده در وسط حرم به ارتفاع 5/1 متر از کف بقعه و روبروى درِ ورودى و غربى قرار دارد. در گذشته، بر روى قبر، کاشىهاى آبى رنگ و فیروزهاى قرار داشت و ضریحى چوبى از آن محافظت مىکرد، که در سال 1347 هـ. ش، با یک ضریح آهنى تعویض شده و سپس همین ضریح آهنى را به بقعة امامزاده حسن افطس در روستاى اسفین منتقل کردهاند.
ضریح کنونى که از جنس آب طلا و نقره است، در سال 1372 هـ. ش، در بقعه نصب گردید و کتیبهاى در مدح امامزاده در پایین تاج، به خطّ نستعلیق، شامل اشعار و اسامى معصومین نقش بسته است.
در سال 1256 هـ. ش، به همّت یکى از خیّرین روستاى مجدآباد کهنه، بناى قدیمى مسجد همجوار، تخریب گردید و با مصالح جدید ساخته شد و اطراف درِ ورودى حرم، مجموعه کاشىکارىهاى زیبایى با کتیبة آیات قرآنى به خطّ ثلث سفید بر زمینة لاجوردى نصب شد و در ضلع جنوبى حرم نیز مسجد بزرگى اضافه گردید و ساختمان بقعه نیز مرمّت گردید.
در صحن بزرگ امامزاده، نهر آب قناتى به صورت جارى از شمال صحن وارد شده و به سمت جنوب خارج و به باغات و کشتزارهاى اطراف بقعه مىرسد. وجود درختان کهنسال، از جمله بید و سنجد در مسیر آب قنات جلوة خاصّى به محوّطة صحن بقعه داده و سایة آن بر زایران و مسافران، جاذبة فراوانى ایجاد کرده است.
به اعتقاد اهالى، امامزاده احمد از فرزندان امام موسى کاظم مىباشد. طبق اشعارى که بر روى ضریح نوشته شده، نام پدر امامزاده احمد، على و نام جدّ او احمد است؛ بنابراین، او را احمد بن على بن احمد و از نوادگان امام هفتم مىدانند.
مراسم محلّى جشن تیرگان (جشن جو و گندم)، هر ساله در اوّلین روز تابستان، در مجاورت بقعه و با حضور کشاورزان روستاهاى اطراف و سایر زایران و علاقهمندان برپا مىگردد. در عصر روز عاشورا، هیأتهاى عزادارى از فرمهین، مجدآباد و دیگر روستاها، به این بقعه مىآیند و به برپایى مراسم نوحه خوانى، زنجیرزنى و سینهزنى مىپردازند.
ظاهراً نسب شریف امامزاده احمد، با پنج واسطه به امام هفتم منتهى مىشود که از قرار ذیل است:
سیّد احمد بن ابىعلى محمّد بن احمد بن ابىالحسن على الدینورى بن موسى ابىسبحه الثانى بن ابراهیم المرتضى بن امام موسى الکاظم .
وى سیّدى جلیلالقدر، عظیمالشأن و بسیار بزرگوار بود. علماى انساب نوشتهاند، ابوالحسن على به جهت سکونت در دینور به ابوالحسن على الدینورى مشهور شد. نسل زیادى از او در دینور و جبل باقى مانده است. على، داراى چهار فرزند معقّب به اسامى ابومحمّد حسن، ابوالفضل حسین [مادر این دو تن، از سادات افطسى بود]، احمد و موسى بود که همگى از سادات جلیلالقدر موسوى در قرن سوّم و چهارم هجرى به شمار مىآمدند. برخى از مورّخان علّت مهاجرت جدّ امامزاده احمد، یعنى ابوالحسن على دینورى را به جهت فشار و ظلم متوکّل، خلیفة ملعون عبّاسى، ذکر نمودهاند. از این رو، سیّد على دینورى به منطقة دینور مهاجرت نمود و در آن جا به تبلیغ تشیّع مىپرداخت.
سیّد احمد، [جدّ امامزاده احمد] نیز در دینور سکونت داشت و در آن جا صاحب دو فرزند معقّب شد که اسامى آنان، یکى على و دیگرى محمّد بود. سیّد محمّد، فرزندى به نام سیّد احمد داشت که سیّدى باورع، زاهد و وارسته بود.
مشهور است که وى، به منطقة عراق عجم مهاجرت نمود و در تفرش که جمع کثیرى از نوادگان سیّد اسحاق بن ابراهیمالعسکرى [عموزادگان وى] سکونت داشتند، مستقر شد. وفات وى را در حدود سال 415 هـ . ق نوشتهاند.
کپی برداری با ذکر منبع
بلامانع است، اما برای چاپ مطالب اجازه کتبی مالک سایت و صاحب اثر لازم
است!(مزارات ایران و جهان اسلام: http://shrines.blog.ir/)
